Ambitne strategie, szumne zapowiedzi inwestycji w sztuczną inteligencję i cyberbezpieczeństwo mają wynieść Polskę na czoło peletonu państw Trójmorza i nie tylko. Cel szczytny, bez dwóch zdań, bo kto dziś nie stawia na cyfryzację, ten zostaje w blokach startowych globalnego wyścigu.
Ambicje Polski dość dobrze wpisują się w globalny trend i nie należy się temu dziwić. Mówiąc krótko – kto potrafi w sztuczną inteligencję, ten wygrywa wyścig technologiczny i, co za tym idzie w dzisiejszych czasach, gospodarczy i polityczny.
Od pewnego poziomu nie da się centralnie, jednoosobowo (lub nawet w większej grupie) zarządzić dużą organizacją. I mówię tutaj o dużo mniejszym organizmie, niż międzynarodowa organizacja. Łatwiej jest zarządzać państwem na poziomie centralnym, jeśli samorządy lokalne otrzymają dużą autonomię w podejmowaniu decyzji.
Wykorzystywanie chińskiej technologii to istny spacer po linie z licznymi ukrytymi kosztami. W tym tekście używam Polski jako przykładu, ponieważ jest to moje podwórko i tutaj wspieram biznes. Ale dotyczy to każdego kraju, który w jakikolwiek sposób współpracuje technologicznie z Chinami.
Polska, kluczowy sprzymierzeniec Ukrainy i kluczowy węzeł tranzytowy dla zachodniej pomocy, jest coraz częściej celem cyberataków ze strony Rosji i jej sojusznika, Białorusi. Ataki te mają na celu destabilizację narodu, zakłócenie krytycznej infrastruktury i sianie niezgody. Stanowią one znaczącą eskalację wykorzystania cyberwojny jako narzędzia walki państwowej i podkreślają niepewność bezpieczeństwa cyfrowego we współczesnym krajobrazie geopolitycznym.